Nerwica , przyczyny zaburzeń zachowania.

Zaburzenia nerwicowe zwane potocznie nerwicami (albo: neurozami) – obejmują dużą i bardzo różnorodną grupę zaburzeń psychicznych o bardzo rozmaitej symptomatyce, definiowana jest jako zespoły dysfunkcji narządów, psychogennych zaburzeń emocjonalnych, zakłóceń procesów psychicznych i patologicznych form zachowania występujących w tym samym czasie i powiązanych ze sobą wzajemnie. Podstawowym objawem tych zaburzeń jest lęk. Jest to najczęściej występująca grupa schorzeń o podłożu psychicznym.Nerwica stanowi pojęcie zbiorcze dla różnego rodzaju objawów czynnościowych i zespołów chorobowych, których przyczyną jest reakcja na jakiś ujemny bodziec środowiskowy lub emocjonalny.
Charakterystyczne jest to, że chory często zdaje sobie sprawę z absurdalności swoich objawów (natręctw, fobii) czy braku podstaw swoich objawów somatycznych, jednakże zmuszony jest do ich powtarzania. Krytycyzm wobec swoich objawów – różni nerwicę od psychozy. O nerwicy możemy mówić tylko wtedy, gdy występuje wiele objawów utrzymujących się przez dłuższy czas (pocenie się, czerwienienie, uczucie pustki w głowie, skurcze spastyczne jelit, biegunki, jąkanie się, lęk, niepokój, zaburzenie snu). Najczęściej nerwica rozwija się na skutek ujemnych bodźców powtarzających się przez dłuższy okres. W zależności od cech osobniczych nerwica może rozwinąć się po krótszym lub dłuższym okresie stresu. Znaczna cześć objawów nerwicowych nie wymaga leczenia. Objawy często same ustępują np. po zmianie środowiska zamieszkania, pracy, odpoczynku, porady przyjaciela itd.
W większości przypadków w przypadku skutecznej pomocy może udzielić internista. Skierowanie pacjenta do psychiatry jest wskazane tylko w przypadku, kiedy objawy nerwicowe utrzymują się przez dłuższy czas, kiedy występują objawy depresji.
Przyczyny:
Trzy obszary, których wzajemny wpływ ma doprowadzić do wykształcenia się zaburzenia i konkretnych objawów nerwicy:
Czynniki biologiczne:
- stan układu nerwowego – jego wrażliwość i reaktywność
Czynniki psychospołeczne:

- relacje między jednostką a otoczeniem,

- nierozwiązane nieuświadomione konflikty wewnętrzne, najczęściej pomiędzy dążeniami jednostki a jej możliwościami, potrzebami a obowiązkami, pragnieniami a normami społecznymi

-związki pomiędzy poszczególnymi osobami w rodzinie generacyjnej chorego

-deficyty potrzeb

- wrażliwa i nieodporna na stresy osobowość poddawana jest presji sytuacji (często świadomie akceptowanej), a wymagającej od niej funkcjonowania sprzecznego z nieuświadomionymi tendencjami

- stały pośpiech

- narastająca rywalizacja

- urbanizacja, pociągająca za sobą zmniejszenie przestrzeni życiowej, konieczność kontaktu z wieloma osobami

- hałas i różnego rodzaju wpływy fizyczne i chemiczne

Sytuacje traumatyczne:

- osobiste, trudne doświadczenie,

- nagła trauma

- deficyt opieki rodzicielskiej w dzieciństwie lub nieodreagowany uraz (trauma)

Inne przyczyny:
- zbyt łatwe i częste przepisywanie leków, wiara w to, że na każdą dolegliwość (nawet błahą) można zastosować jakiś preparat – wiąże się to ze skutkami ubocznymi takimi jak: bezsenność, uzależnienie od leków.

Zobacz więcej >>